Nie ma rozumu bez wolności, ale nie ma też wolności bez rozumu. Tu tkwi źródło wszelkiej moralności, wszelkiej kultury i szczęścia narodów.”
W. Korfanty (Polonia nr 4157, z 10.05.1936 r.)
Patron naszej Szkoły – Wojciech Korfanty urodził się w 1873 roku w Siemianowicach Śląskich w wielodzietnej rodzinie górniczej. Był niezwykle utalentowanym i ambitnym dzieckiem. Rozpoczął naukę w miejscowej szkole ludowej, później uczęszczał do katowickiego Gimnazjum Królewskiego z wykładowym językiem niemieckim. Już w tym okresie dał się poznać jako przywódca i organizator inicjatyw społecznych. Wraz z kolegami założył tajne stowarzyszenie, mające na celu szerzenie kultury polskiej. Przez swoje rewolucyjne poglądy został usunięty ze szkoły dnia 14 sierpnia 1895 roku. Mimo trudności, udało mu się zdać jeszcze w tym roku maturę i rozpocząć studia na politechnice w Charlottenburgu, z których rok później przeniósł się na Wydział Filozoficzny Królewskiego Uniwersytetu we Wrocławiu, a następnie do Berlina. Biegła znajomość języka polskiego i niemieckiego umożliwiła mu objęcie stanowiska posła w Reichstagu oraz w pruskim Landtagu, gdzie reprezentował Koło Polskie i opowiadał się za przynależnością Śląska do Rzeczypospolitej. Był niezwykle odważny w swoich działaniach. Miesiąc po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, 25 października 1918 roku wystąpił w Reichstagu z głośnym żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich ziem polskich zabranych po zaborze pruskim.
W styczniu 1920 roku Korfanty został mianowany przez rząd polski komisarzem plebiscytowym na Górnym Śląsku. Pragnął, aby Plebiscyt przyniósł korzystne dla Polski rozwiązanie.
Podejmował w tym celu różne inicjatywy, publikował artykuły i zakładał nowe czasopisma, w których propagowano sprawę polską i składano poplebiscytowe obietnice, między innymi reformy rolnej dala ludności wiejskiej.Korfanty, który twardo walczył o prawa Polski do Śląska, nigdy nie odwzajemniał uczucia nienawiści i skrajnej wrogości do Niemców, przeciwnie, doceniał ich dokonania na polu kultury, nauki i techniki oraz zawsze wyciągał rękę do zgody. Był zwolennikiem pokojowego rozstrzygania ważnych spraw niepodległościowych. Po niekorzystnym dla Polaków wyniku Plebiscytu, stanął jednak na czele III Powstania Śląskiego, którego walki toczyły się między innymi o Górę świętej Anny.
W odrodzonej Polsce, w latach 1922-1930, był posłem na Sejm związanym z Chrześcijańską Demokracją. Jako publicysta i działacz, łączył ważne nurty swojej epoki: nauki Kościoła, patriotyzm i znajomość przemian społecznych. Od października do grudnia 1923 roku pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Wincentego Witosa. W roku 1924 został wydawcą dzienników „Rzeczpospolita” i „Polonia”. Za swoje poglądy był kilkakrotnie aresztowany i niejednokrotnie musiał emigrować.Na Śląsk powrócił potajemnie w obliczu groźby wybuchu wojny i w kwietniu 1939 roku został aresztowany, przewieziony do Warszawy i osadzony na Pawiaku. Po trzech miesiącach zwolniono go z powodu ciężkiej choroby, która okazała się śmiertelna. Wkrótce po wyjściu z więzienia, 17 sierpnia 1939 roku zmarł. Jego pogrzeb, który odbył się w Katowicach 20 sierpnia 1939 roku, przekształcił się w wielką manifestację poparcia prowadzonej przez niego polityki niepodległościowej.
W 1946 roku jedno z miasteczek Opolszczyzny otrzymało na cześć Wojciecha Korfantego nazwę Korfantów. Obecnie wiele ulic Górnego Śląska i Opolszczyzny nosi jego imię, a społeczeństwo pamięta o zasługach Korfantego na rzecz polskości Śląska.
Opracowano na podstawie źródeł internetowych.
